26 maart werd ik geopereerd, van 3 rugwervels werden stukken eraf gehaald. Dit omdat mijn zenuw werd afgekneld. Het zou verbetering moeten brengen, maar tot nu toe niet. Juist het tegenovergestelde, ik moet geduld hebben, ik weet het! Maar met alles wat ik mankeer, had ik gehoopt dat dit verbeterde.
Door de jaren heen, ben ik voor alles uitgemaakt. Aansteller, zielig figuur en ga maar door, want aan de buitenkant zie je niets. Je ziet niks van mijn whiplash, mijn hernias in mijn nek, mijn artrose in mijn rug, handen en knieën. En daar komt ook nog borderline en PTSS bij. Je word er op afgerekend, door andere en niet zo beetje ook.
Andere ... andere, zo wat goed weten jullie wat ik mankeer. Hoe ik in elkaar zit, hoe ik reageer en wie ik ben. En dat terwijl jullie mij niet eens echt kennen. Vooroordelen hebben over bijvoorbeeld, mijn borderline. Borderline, iedereen weet dan opeens wat het is en wie ik dan ben. Zijn jullie opeens psycholoog geworden? Ze vergeten even dat ik borderline heb voor mannen en niet voor vrouwen. Daar is al een heel groot verschil tussen. En dan heb je ook nog eens verschillende vormen van borderline. Ik hoorde al dat ik gevaarlijk ben voor andere, dat ik ze sla of nog erger. Knap van jullie, enige die ik ooit pijn heb gedaan of zou doen, is mijzelf, ik sla mijn hand wel stuk op een muur. Ja, ik schreeuw vanuit woede, dat wel waardoor mensen angstig worden. En zo nog genoeg veroordelingen over mij als persoon. Maar niemand, zelfs mijn beste maatjes niet, weten wie ik daadwerkelijk ben.
Mijn lichaam zo ... mag ik deze ruilen! Ook daaraan zie je niets, maar zo met pijn leven, 24/7 veranderd je als mens. En ja, dan mopper ik, en ja, ik ben een knorrepot. Ik ben dan soms niet de vrolijkste persoon. En ik heb angst dat mijn operatie niet helpt. Nog meer pijn erbij, pijn dat geen mens ziet, maar ik heb het wel. Het beinvloed mijn leven, maar veel hebben geen begrip. Hoe vaak ik de laatste 15 jaar niet ben veroordeeld, je wilt het niet weten.
En dan al die meningen van mensen die denken te weten hoe alles zit in je leven. Meningen van mensen waarvan je niet mag kiezen voor liefde en geluk in je leven. Die dat uit je leven willen trekken. Je moet volgens hun regels leven en niet anders. Maar hoe weten hun nou wat goed voor je is? Ik geloof dat jezelf wel in staat bent om dat te weten, toch? Vertel ik jullie hoe je moet leven?
Ik ben altijd een buitenbeentje geweest, anders dan andere. Ik sta in feite boven alles wat mensen over mij zeggen. Maar er zitten periodes tussen, dat de opmerkingen gaan spoken in mijn hoofd. Dat ze mij raken in het diepste van mijn hart. En ik ga dan kapot, want mensen vergeten even dat ik ook een mens ben. En die spoken worden demonen. En die demonen krijg je niet zomaar weg uit je systeem. Maar verdien ik dat? Mag ik bijvoorbeeld, geen liefde hebben in mijn leven, vanwege borderline. Mag ik geen pijn hebben, zonder erop afgerekend te worden. Komop kijk eens in de spiegel, wees eens eerlijk tegen jezelf. Sta je zo boven andere, dat jij in jou ogen, mindere mag veroordelen. Is jou mening de waarheid over mij of iemand anders? Laat andere in hun waarde, want niemand is perfect, ook jij niet!!!
~A.M.Wulff
Heel mooi en rauw omschreven. Jij mag er zijn, zoals jij bent. 😘