Dit gedicht is een van de mooiste en moeilijkste die ik geschreven heb. Dit beschrijft een groot stuk van mijn leven. Ik ga jullie niet vertellen dat ik zo een zwaar leven had en ook niet dat ik zielig ben of medelijden wil.
Ik ben vroeg volwassen geworden, al op de leeftijd van 6 jaar oud. Ik moest wel, mijn broer was jonger en mijn moeder was alcoholist. Ik deed alles in huis, schoonmaken, koken, rekeningen betalen, de was, ect. Ik werd hierdoor onhandelbaar voor mijn moeder, ik luisterde niet. Behalve in de nacht als ik haar weer hoorde huilen dat werd onze traditie. Tot ze overleed toen ik 20 was. Het was elke dag knokken, was het niet op straat dan wel op school. Ik had zo een broer die ze altijd pestte en niemand kwam aan mijn broer. Maar ook vechten om elke dag te eten, kleding te kopen en strips te kopen, waar ik en mijn broer gek op waren. Voor die extra dingen werkte ik op de markt. Maar omdat ik onhandelbaar was, moest ik bij mijn vader gaan wonen. De man waar ik en mijn broer bang voor waren, waar wij, als de bel ging op vrijdag, verstopte. Dus ook daar was het knokken, een halfzus en stiefmoeder waar ik niet mee door 1 deur kon en een vader die harde handen had. En elke dag zei: "jij lijkt op mij, je bent mij." Wat invloed had op mijn latere leeftijd.
Ik ging toen al naar de psycholoog zo in de war was ik al. Maar ik bleef alles doen voor mijn mamsie en broer. Toen ik 18 was, ging ik na een ruzie terug naar mijn moeder. Het ging eindelijk goed, eindelijk! Maar geluk? Nee... er kwam een zwaar gevecht, de zwaarste in mijn moeders leven, maar ook in die van mij. 2 jaar zorgde ik voor haar, tot ze helemaal opgegeten was door de kanker. Mijn beste vriendin, mijn moeder, mijn grootste liefde! weg...
Ik gaf het vechten op, belande in een wereld van drugs,drank en zoveel meer. Jarenlang verdoofde ik mijzelf. Maakte levens kapot, hoorde ik veel later. Want wat mijn vader zei, geloofde ik en gedroeg mij ook zo. Door de geboorte van mijn zoon brak mijn hart open. Ik was mijn vader niet, totaal niet, gaf hem al mijn liefde en was al gestopt met de drugs en dronk bijna niets meer. Voor hem vocht ik ook en hij ook, 800 gram en knokte zonder zuurstof, en hij haalde het. Alleen daarna kwam ik erachter dat hij speciaal was. Ik was weer aan het vechten tegen instanties, maar kreeg hem toch op een goeie school. En nu werkt hij onder begeleiding, mijn grootste trots en liefde.
Maar mijn auto - ongeluk maakte mijn leven kapot. Vanaf die dag vocht ik elke dag tegen de dokter, het ziekenhuis, tot ik eindelijk bij een neuroloog kwam, die mij vertelde dat ik nooit meer de oude werd. Mijn relatie liep stuk, kreeg een andere relatie en verhuisde van Amsterdam naar Hellevoetsluis, van 020 naar 010. Weer knokken, ik zag niet hoe de dame in kwestie was, ik had al een aardige persoonlijkheids stoornis gekregen, zeg maar bipolair. Moest kleding weg gooien, ik was het sloofje voor de familie stak mij in diepe schulden. En dan het ergste, mijn eerste huwelijk liep al stuk op vreemdgaan. En dit keer ook, na een jaar getrouwd te zijn begon ze een relatie met een hele goeie vriend. Met hulp van vrienden en familie, dus iedereen die wij konden, bleef die leugen een jaar lang staan. Ik had mijn vermoedens en raakte daardoor aan de drank. Mijn lichaam stuk en pijnlijk, mijn vrouw die een relatie had. Ik gaf op en weer die verdomde drank. Ik heb tot nog zeker een half jaar na mijn scheiding moeten wachten tot ze het bekende. Maar leugens bleven uit haar mond komen. Terwijl ze nu beter voor mij zorgde dan ooit in 7 jaar lang een relatie.
Ik kickte af, mijn god wat een gevecht. Maar alles voor mijn zoon en ook voor mijn moeder.
Nu is elke dag een gevecht, is het niet tegen de drank, dan wel tegen mijn emoties. En daarbij tegen de instelling waar ik therapieën loop. Hun gooien alles op alcohol, terwijl ik het daar niet mee eens ben. Elke ochtend is een hel met opstaan, ik lijk echt 100. Voordat ik mijn eerste stap kan zetten, is er alweer 2 minuten voorbij. Dan mijn handen die niet willen op dat moment wat ik wil. Maar net zoals al de periodes die ik nuchter doorbracht knok ik door. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Sinds 11 - 06 - 2013 is het dus een groot gevecht. Maar zoals ik al zei, dit maakt mij niet zielig of wil ik iemands zijn medelijden.
Ik schrijf dit om te laten zien, hoe hard en zwaar het ook is, geef niet op. En ook voor de mensen die het zwaarder en moeilijker hebben een steun in hun rug te geven.
BLIJF VECHTEN.
Comments