Lopend over het strand, op een tijdstip dat je er niet mag lopen, nou lopend, slentert een man met een levenloze blik rond. De fles whiskey in zijn hand is half leeg. Hij kijkt even omhoog en door de maan glinstert op zijn wangen de tranen. Dat er na 2 dagen lang nog tranen eruit kunnen komen is ongelooflijk. Maar met korte tussenpozen blijven ze maar lopen. Net als zijn gedachten. Dit word de 2e nacht alweer dat hij niet kan slapen.
Herinneringen wat zou hij ze graag willen hebben. Het zijn er maar weinig, een zware chronische whiplash heeft er voor gezorgd dat ze niet echt meer bestaan. Hij moet het van verhalen hebben, die ze hem hebben verteld. Het gaat steeds niet verder terug dan 7/8 jaar. Elke jaar wist er een stuk van zijn leven. Hij is daarom ook gaan schrijven. Toch af en toe bij heftige emoties, komen fladeren naar boven en beleefd hij een moment uit zijn leven, bij die emotie. En nu loopt hij daar met die ondraaglijke pijn en verdriet en komen er beelden naar boven. Hij stopt even en neemt een slok. In de hoop dat het hem rust geeft en de beelden verdwijnen, maar uit ervaring weet hij dat hij het erger maakt.
Zijn meest heftige verdriet, had hij toen hij 20 jaar oud was. Daarvoor had hij een leven geleid die voor iemand van zijn leeftijd niet normaal was. Geluk lag niet aan zijn kant en heeft al 14 jaar als een volwassen geleefd. Dus al 1 leven achter zijn rug. Hij nam zich voor nooit meer zo een pijn en verdriet mee te maken. Op dat moment sloot hij een stuk van zichzelf af. Hij heeft in 3 belangrijke relaties zich ook nooit helemaal kunnen geven. Het waren ook 3 relaties die hem pijn en verdriet gaven, maar zo intens als het verdriet op zijn 20e was het niet. Wel elke keer verdoofde hij zich, een manier wat hij geleerd had in zijn leven. Niet de goede, maar hij wist niet beter. En bij zijn 3e relatie verloor hij alles, omdat hij niet meer kon stoppen met verdoven toen het over was.
Omdat hij zich nooit helemaal gaf in die relaties, dekte hij zich in. Er lag geld opzij om opnieuw te beginnen. Hij zorgde altijd dat hij ingeschreven stond bij de woonbedrijf. Alleen de 3e keer ging het fout met zijn geld. Dit alles gaat op dit moment door zijn hoofd heen. En bedacht zich dat hij altijd maar 75% van zichzelf heeft gegeven, terwijl hij de whiskey weer door zijn keel voelt branden.
Maar de laatste 3 jaar gaf hij alles wat hij in zich had. Eindelijk vond hij haar de vrouw die het uit hem haalde. Maar de gedachte dat hij haar niet kon geven wat ze verdiende, maakte hem op de dagen alleen verdrietig. Hoe leg ik haar in de watten, hoe kan ik haar mee uit nemen, hoe zorg ik voor spanning. Want ik ben onzeker gemaakt en niet zo klein beetje. Ik heb diepe schulden, dus mee uit nemen zal niet lukken. En in de watten leggen, daar heb ik het geld ook niet voor. Hij maakte zich druk om dingen, iets wat hij in vorige relaties nooit deed. Zich weg cijferen dat lukte hem wel, klaar staan elke keer als ze hem nodig had, dat kon hij. Hij stond dan niet meer stil bij zijn problemen. Niet stil bij zijn pijnlijke lichaam en gaf zich totaal. En wat kreeg hij er veel voor terug, een liefde die hij niet kon.
Maar nu slenterde hij over het strand, hoort de woorden in zijn hoofd weer afspelen, spanning, in de watten leggen, mee uit nemen. Gevolgd door woorden, dan moet ik van jou vragen jezelf weg te cijferen, iets wat ik niet wil doen. En dat egoïstische vind van mijzelf, om aan jou te vragen. Godverdomme is dat niet mijn keuze als ik dat doe. En hij zakt door zijn knieën, hij kan niet meer verder lopen. Zet de fles in het zand, pakt zijn shag, om met trillende handen een shagie te draaien. Het lukt niet en vol woede en verdriet gooit hij zijn poging weg. De 2e keer nu in zijn leven dat hij zo een intense pijn en verdriet heeft, vraagt teveel van hem.
Hij kruipt naar de duin wand en laat zich ertegen vallen. Pakt zijn telefoon en bekijkt de foto's, hij dacht voor het eerst zijn geluk gevonden te hebben. Geluk dat in zijn leven nooit aan zijn kant gevallen was. Maar bij de eerste blik op haar, zijn kant op viel. De fles is nu voor driekwart leeg met de volgende slok. Hij vraagt zich af, hoe kom ik nu thuis. Sluit zijn ogen, want wil dat de tranen stoppen. Deze blijven zelfs dan nog doorgaan. Ze branden al 2 dagen door. Hij denkt aan de woorden die hij voor het laatst hoorde, " mijn hart huilt om ons, onze liefde is oprecht en dat zal ik altijd in mijn hart koesteren. " De mooiste woorden die hij ooit hoorde, maar ook de pijnlijkste in zijn leven. Een leven dat hierna nooit meer word wat hij was. Hij is te gebroken, te kapot, om er nog iets van te maken. De laatste paar jaar zal hij alleen doorbrengen. De wilskracht die zij hem gaf, nam ze mee toen ze afscheid nam.
Dan voelt hij de zonnestralen op zijn gezicht. Hij schudt zijn hoofd en het zand gaat in het rond. En kijkt naast zich de fles staat rechtop en hij neemt hem in zijn hand. Neemt een slok en voelt de tranen weer omhoog komen. Dit is een verdriet die met de jaren moet slijten. Een verdriet waar hij mee moet leren leven. Maar weet dat hij dat verdriet nooit meer verliest. Hij staat op en langzaam met de tranen die niet stoppen, loopt hij naar huis. Wetende dat geluk nooit zijn kant op valt.
~ A.M.Wulff
Comments