Het zijn slechtere tijden, die uiteindelijk leiden naar de goede tijden

Ik zei altijd; ik ben voor het ongeluk geboren. Als je een dubbeltje bent word je nooit een kwartje. Ik ben 50 en bezit niets, ja, schulden En zo was het ook, ik heb mij een leven achter mij, die ik echt niemand gun. Nu ik het zo schrijf, een leven die ik niemand gun. Moet ik wel lachen, ik weet, het klinkt raar wat ik nu schrijf. Mijn herinneringen zijn niet zoals die iedereen heeft, ik weet het van verhalen die mijn moeder vertelde in de nachten samen. Ik heb ze van mijn broer, die ik nooit meer zie of hoor. Ik heb ze van mijn vader, waarmee het altijd water en vuur was. En dan de exen die het mij vertelde. En die laatste groep had een reden om mij neer te halen, zo een lieverdje was ik niet. Nuchter was ik de liefste, maar dronken ! Zo, ik ging vreemd, ik verwaarloosde ze, ik schold ze verrot. Ja, dat wil je je niet herinneren, wel makkelijk, denk ik dan, af en toe. Ik heb zelfs paar keer huilend aan de telefoon gezeten, terwijl mij verteld werd hoe ik was. Ik kon het niet geloven, maar ik was het dus wel. Maar mijn zoon brak mijn hart open, toen ik hem in mijn armen hield, veranderde mijn leven. Ik heb echt veel uitgehaald en gedaan en dat ik alcoholist werd, was ook geen wonder. Je kiest er niet voor, het sluipt erin en overkomt je, pas wanneer het te laat is, ben je het!

En 15 jaar geleden begon het, mijn tijd van echt ongeluk. Alsof karma echt bestond en ik ben daar ook in gaan geloven. Ik geloofde erin dat een mens moet boeten voor wat hij heeft gedaan in zijn leven. En nog geloof ik daarin, want 15 jaar geleden, kreeg ik mijn auto ongeluk, raakte ik daardoor een goede baan kwijt bij de politie. Trouwens ik bij de politie dat was al een wereld wonder, want ik heb veel uitgehaald in mijn jeugd. Mijn auto kwijt en ik raakte mijn relatie en kind langzaam kwijt door mijn gedrag. Ik trok mij terug in mijzelf en werd een grijs muisje aan de ene kant, andere kant werd ik een feestbeest, weer de drugs en alcohol dat een deel uitmaakte van mijn leven. En ik was zo goed in het kleineren van mijzelf. Dan 9 jaar geleden, mijn echte dieptepunt, ik was alcoholist en niet zo een beetje ook. En maakte ik na het overlijden van mijn moeder, mijn tweede zware trauma mee. Ik stond alleen, maar dan ook echt alleen.

In de jaren daarna leefde ik in armoede, ik werd voor een gedeelte afgekeurd en vond zelfs een baan. Nou een baan, ik was aanwezig, zelfs dat liep niet zoals het hoorde. Ik heb geholpen om er een polenhotel van te maken, zonder mij was het hun toen niet gelukt. Ik heb mij toen 4 maanden lang kapot gewerkt voor ze, en daardoor nu in volledige afkeuring gekomen. Daarnaast krijg ik 2 jaar loon van ze, waar ik naar kan fluiten. Ik bleef geloven in karma en jaagde iedereen om mij weg, bleef in die slachtofferrol hangen en niets hielp, de therapieën niet, echt niets. Want wat had ik nu, familie … alleen mijn zoon die ik jarenlang niet mocht zien en dan jaren later werd gezegd: Jawel hoor. Mijn moeder leeft al 32 jaar niet meer. En mijn vader al 10 jaar niet, maar die zag ik ook bijna nooit en daar had ik geen goeie band mee. Mijn broer en zus, tja die kozen voor een eigen leven. Dan komt er omhoog, ben ik zo slecht en het antwoord van mijzelf is altijd ja! Hun willen mij niet zien, dus ligt het toch aan mij?

Waarom ik nu dit schrijf, terwijl ik al zo vaak over mijn leven heb geschreven, is dat ik weer eens een film zag over familie. Dan om mij heen kijk en opeens heel alleen voel. Niet eenzaam, maar wel alleen. De meeste mensen hebben op mijn leeftijd veel mensen om zich heen. Toch is mijn leven veranderd de laatste jaren, ik werd afgekeurd voor 100%, maar wel in die verstande dat ik weer gekeurd moest worden. Ik kreeg er 2 geweldige kinderen bij, die alles voor mij zijn samen met mijn zoon. Kerst was voor mij de mooiste en ook slechtste. Mooiste, dag 1, mijn kinderen bij mij, dag 2, slecht door mijn terugval. Ik leerde mijn huis open te stellen voor andere mensen, iets wat ik 8 jaar lang niet deed. Ik liet vrienden echt toe in mijn leven. Ik kreeg te horen dat ik eindelijk geopereerd zou worden. Ik kreeg de diagnose borderline voor mannen, opeens vielen alle puzzelstukjes op zijn plaatst. Ik leerde van andere dat ik niet zo een slecht mens was, maar een klote ziekte heb, die borderline heet. Maar ook dat er nu therapieën gaan komen die mij ermee leren omgaan. Ik leerde weer liefde kennen, eentje ja … zo prachtig is, maar die ook beangstigt om kwijt te raken. Want ja, die karma, die alles steeds zo in de weg loopt.

Maar dit jaar(!) bestaat karma nog? Zijn de 7 slechten jaren, oké bij mij was het, het dubbele, 15 slechte jaren nu voorbij. Ik heb altijd door geknokt, nooit opgegeven, ja, ik liet weleens mijn kop hangen en mijn schouders laag. Maar nooit voor lang, ik herpakte mijzelf, de laatste 8 jaar zeker. Ik heb 9 terug vallen gehad in de laatste 8 jaar, dat zeker. Maar 8 jaar ben ik nuchter. En dit jaar is mijn jaar geworden, niet voor het ongeluk geboren. Ik ben opeens dat kwartje. Nee, ik ben niet rijk geworden en nee, mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid is niet beter. Maar ik heb pracht vrienden, ik heb 3 prachtkinderen. Ik ben niet meer blut en leef niet meer in armoede. Ik dacht tot aan mijn dood mijn schulden moest blijven betalen. Maar mijn operatie hielp mij mee aan een heel groot gedeelte terug te betalen. Daarnaast helpt de bank mij door een renteloze lening te geven, met een laag maand bedrag. Het UWV heeft mij nu echt afgekeurd, dus ik krijg er 5 % erbij eindelijk. Ik wil dansen door de kamer heen, maar tja, mijn rug en benen. Ik heb lucht, ik kan ademen, karma is eindelijk klaar met mij. Nu is het mijn jaar, mijn beurt om gelukkig te worden, het kan niet meer stuk. Nu nog maar 1 puzzelstukje, om mijn leven compleet te maken, om eindelijk echt te gaan leven.

Ik kan zoveel schrijven over mijn gevechten, over mijn tegenslagen. In het niet meer geloven in mijzelf. Toch heb ik mij opgewerkt van een eenvoudig magazijnbediende tot facilitair manager. En ook al ben ik nu afgekeurd, heb ik het daarin niet slecht gedaan. Ik ben afgekickt van de drank en drugs, deze maken ook geen deel meer uit van mijn leven. Ik ben de schrijverskant opgegaan en hoor dat mijn gedichten en verhalen mensen helpen. Ik zie mijn jongen weer en 2 kinderen erbij. En liefde heeft mij ook iets moois gebracht in mijn leven. Ik hoef niet meer op te letten wat ik haal met boodschappen, iets waarin ik niet meer geloofde. Dus ik wil jullie vertellen naast mij zijn er meer dan 200.000 mensen die in armoede leven. Die het leven niet meer zien zitten, die dakloos zijn, die verslaafd zijn en het aantal stijgt Ik weet dat ik nooit de enige ben geweest, maar ik schrijf er wel over. Ik deel mijn ervaringen en soms ook die van anderen. Ik ga niet zeggen zet je schouders eronder en knok, want ik wou dat zelf ook nooit horen. Ik geloofde dat ook nooit. Maar ik zeg wel hou vol, geef nooit op. Want het zijn de slechtere tijden, die uiteindelijk leiden naar de goede tijden. Elk mens verdient een tweede kans, ook daarin geloofde ik niet meer. Ik voelde mij met mijn achtergrond voor de maatschappij een vervelend mens, een paria. Maar uiteindelijk veranderd die mening ook en krijg je die tweede kans, als je maar volhoudt.

Dus ik wil je meegeven hou vol en blijf als het je lukt knokken, vechten voor wie je bent, want ook jij verdient die tweede kans.

~A.M.Wulff