Hokjes plaatsen

Ik was 21 en een gangmaker, als ik ging stappen en ergens binnen kwam, kon ik bijna iedereen. Wat ik niet wist, was dat de mensen die mij voor het eerst zagen, mij arrogant vonden. Ik was apart, ging niet mee in de mode. En een allemansvriend, vriendelijk en open. Alleen werd ik dus niet zo gezien, pas als de mensen een gesprek aan gingen met mij wisten ze dat ik niet zo was. Toen ook al zetten mensen je in een hokje, alleen merkte je dat niet. Geen sociale media om het neer te zetten en mensen onderuit te halen. Ik keek niet naar hokjes, dik, dun, klein, groot, lelijk, knap het maakte mij niet uit, ik haalde niemand onderuit, tegendeel zelfs. Ik flirten altijd met de vrouwen om zich goed te laten voelen. zodat ze echt vrouw voelde. Mannen gaf ik complimenten en die voelde zich goed. Zelf voelde ik mij er ook goed bij, als ik ze zag groeien.

Meer dan 14 jaar geleden verhuisde ik deze kant op. Ik had een relatie met een vrouw die zich te goed voelde voor andere. Ik zag dat niet, ik was zwaar depressief door het ongeluk wat ik had gehad. Ik liet alles toe en dat had zij snel door. Zelf was zij niet de dunste, maar zo met haar oordeel klaar. Na onze relatie liet ze zich opereren en viel meer dan 70 kilo af. Elke keer als ze een gezet iemand zag... zei ze, een gastric bypass kunnen ze wel gebruiken. Vond dat zo niet kunnen, maar goed de hele relatie accepteerde ze mijn zoon ook niet. Vanwege zijn autisme en achterstand.

Dan 8,5 jaar geleden ging het mis, ik zoop als een gek. Ik was alles kwijt en pas een half jaar later kreeg ik deze woning. Dag in, dag uit dronk ik, mijn leven bestond alleen uit drank. En uiteindelijk de juiste beslissing, afkicken. En daar maakte ik het weer mee. Veel mensen hadden niets meer, waren stil in zich zelf. En dan had je de groep stoere kerels. Wat heb ik tegenover hun gestaan ,om voor die andere mensen op te komen. Hierdoor hield ik vrienden over, mensen die ik geholpen heb, met alles. Helaas zijn ze terug gevallen, maar vragen ze mijn hulp, dan help ik. 4 jaar geleden nam ik mijn tattoo en niet zo kleine ook. Mijn hele arm en borst en schouder. mijn stukje levensverhaal en afsluiting oude leven. Toen maakte ik het mee. Ik werd in het hokje asociaal geplaatst, en ook al was ik nu jaren nuchter, ik was die alcoholist. En voor nog een paar mensen ben ik het nog steeds. Ook de hele maatschappij, geen schuldsanering, voor werk overal afgewezen. Dus die stempel draag ik nog steeds.

In deze periode leerde ik sociale media kennen. Wat schrok ik ervan, persoonlijk maak ik het niet veel mee. Maar zie het bij andere. Mensen waar gaat het naartoe, dat je een ander zo moet afkraken, neerhalen. Facebook, instagram, twitter noem maar op. Het is zelfs nog erger geworden. Zijn ze het niet een met je ben je gelijk een k.... hoer of klootzak. Niet normaal meer ben je het niets eens zet je mening neer, klaar. Naar haal iemand niet onderuit. Mensen die er anders uitzien, gezet zijn worden daarop neergehaald. Dan hoor je bij hokje dik, dan hokje lelijk en dan hokjes met het K woord.

Ik vind het verschrikkelijk, je hebt met mensen te maken. Je raakt hun ermee, breekt ze ermee af. Degene die het doen, zijn jullie perfect, nee!!! Gelukkig is geen 1 mens dat. Elk mens is uniek, is een eigen ik, met gevoelens die je kan raken. Normen, waarden en respect, volgens mij weten veel mensen niet meer wat het betekent. Denk na de volgende keer als je iemand afkraakt, uitscheld en naar beneden haalt. Kijk naar jezelf, kijk naar je minpunten. Zou jij het leuk vinden, als mensen je daarop aanvallen. Nee, toch...

Leer een ander kennen, praat eens met diegene je zal verbaast zijn, hoe uniek, mooi, aardig, intelligent en nog veel meer diegene kan zijn.

Bouw mensen op laat ze groeien en bloeien, in plaatst van schelden en afkraken.

Kijk naar het mooie van elk mens, het innerlijk.

Marcel Wulff