Ik zit op een plaid op het strand en kijk over de zee heen. Mijn hond graaft naast mij een kuil in het zand, lachend kijk ik naar hem. 40 jaar lang, ben ik een dochter, moeder en echtgenote geweest, maar daarnaast ook mens. Net zoals alle andere, ben ik een mens van vlees en bloed, vol met gevoelens, angsten en mijn demonen. Ik cijferde mij bijna altijd weg, ik ben nu eenmaal een zorgzaam type dan doe je dat. Het zorgde ervoor dat ik mij eenzaam voelde, ook al had ik een gezin. De steun die ik iedereen gaf, kreeg ik nooit in dezelfde vorm terug. Dus ik stond er alleen voor in al die jaren en in feite nog. Voor mijn gevoel begon dat 28 jaar geleden.
Ik lig doodziek op bed boven en mijn eigen man zit beneden te drinken met zijn maat. Ik hoor ze lachen en lol hebben, terwijl ik met pijn boven lag. Ik heb hem nu op dit moment nodig, ik heb hem zo hard nodig, om het verdriet van mijn miskraam te verwerken. Hij verwerkt het op zijn manier, niet dat het fout is, maar het had wel fijn geweest. Ik voel mij zo kut en alleen, er brokkelt beetje bij beetje een stukje af, van iets wat onze relatie moet voorstellen. Een relatie, iets waarin je met zijn 2 zit. Niet in je eentje, je staat dan klaar voor je partner. Niet half, maar helemaal voor de volle 100% en dat gevoel heb ik nu niet. Hij is op dit moment met zichzelf bezig en steunt mij niet echt hierin.
Uiteindelijk met de nodige moeilijkheden, hebben we het geluk mogen hebben, om 2 prachtige kinderen te krijgen en op te voeden. Ik sta daarin ook heel vaak alleen, hij maakt lange dagen en 2 avonden in de week studeert hij erbij. In de weekenden staat hij er wel, daar moet ik ook eerlijk in zijn. Maar om rond te komen werk ik ook, er moeten toch boodschappen gehaald worden. En nog kwamen we moeilijk rond met veel schuiven en uitstellen lukte het om elke maand rond te komen. Naast mijn werk verzorg ik ook de kinderen, doe het huishouden en meer. Ik deed alles wat er van een vrouw werd verwacht in die tijd, want het was toen een andere tijd dan nu.
Ik kan jullie wel een heel zielig verhaal gaan ophangen, maar dat ben ik niet. Ik voel mij wel veroordeeld om de veranderingen die ik moet doorstaan van de laatste jaren. Veranderingen in denkwijze, veranderingen met mijn lichaam, veranderingen die ik alleen door ga. Ik kom hier later nog op terug. Hoe verder je groeit in een relatie, hoe langer deze duurt, er komt ook een automatisme erin geslopen. Kleine dingetjes, maar ook hele grote. Met de meeste groei je naar elkaar toe, toch als de jaren verstrijken, wekken sommige ook irritatie op. En hoe klein ze ook zijn, ze groeien en zorgen onbewust voor die hele kleine breukjes in je relatie. En de eerste grote voor mij was dus 28 jaar geleden. Die periode staat mij nog bij als de dag van gisteren, zelfs hoe ik mij toen voelde, voel ik nu weer voor even. Gelukkig ebt dat gevoel ook weg. Maar het zorgt wel dat er onbewust afstand word ingebouwd, eentje van ik kan niet altijd op hem steunen. En dat zoek je wel in een relatie je steun en toeverlaat, maar kraakt dat iets. Ja, dan brokkelt het stukje bij beetje af zonder dat je dat wilt.
Ik was niet alleen moeder en huisvrouw, maar daarnaast was ik ook een dochter en schoondochter. En die taak werd met de jaren groter, vanwege ziektes. Het bleef ons niet bespaard, mijn vader, schoonmoeder en mijn moeder werden ernstig ziek. De gewone verzorging werd steeds zwaarder, want ze werden steeds zieker. En dan ook ongeneeslijk ziek, dan kwam de palliatieve zorg om de hoek kijken. In het begin lukte het mij nog aardig, maar daarna had ik toch echt hulp erbij nodig. Ik ging er aan onderdoor en zocht thuis mijn steun, steun die ik zo hard nodig had. Want palliatieve zorg is zwaar, heel zwaar. Lichamelijk en geestelijk vraagt het alles van je. Ik weet nog dat tijdens het wassen, ik de vellen in mijn handen had. Ja, dan breek je … dan breek je echt en dat beeld verdwijnt nooit meer. Je gaat kapot en je kan gewoon niet meer verder, maar je moet. Je kan niet anders, want thuis werd iedereen om mij heen depressief, of kreeg een burn-out. Ik sta er weer alleen voor, voor mijn gevoel moet ik alles alleen en zelf doen. En dat zet je aan het denken, met tranen in je ogen van verdriet voel je je verwaarloost. Is de gedachte moet ik het nu weer alleen doen, is werk dan zoveel belangrijker dan je vrouw en gezin. Dan na het overlijden van mijn vader begint mijn moeder met het verwaarlozen van zichzelf. Iets wat ik er niet bij kan hebben. Het zet mij ook aan het denken, heb ik de juiste partner? Doe ik het wel goed allemaal? Wil ik zo wel doorgaan met mijn leven. Ik kan op die vragen geen antwoorden vinden. Het zijn ook vragen die anders nooit bij je omhoog komen. Maar aan de andere kant komen er weer kleine breukjes erbij en net als bij een gebroken vaas, zie je die kleine breuken groter worden.
En dan komt 7 jaar geleden er ook nog bij, mijn vader leefde nog, maar was al ernstig ziek. Ik onderging 7 jaar geleden dus een levens veranderde operatie. Mijn maagband is vastgegroeid, dus deze gaan ze eruit halen en in dezelfde operatie krijg ik een gastric bypas. Een hele zware operatie, het is een soort van maagverkleining zo moet je het maar zien. Na de operatie kom ik op zaal en ik blijf pijn houden. Ik gil het echt uit van de pijn, maar volgens de verpleging kan dat niet. Het word van kwaad naar erger, na een echo blijkt alles vol te zitten. Mijn darmen waren geperforeerd, dus met spoed moet ik weer geopereerd worden. Ik heb het gevoel dat ik niet meer terug kom, mijn gevoel verteld mij dat dit mijn laatste uren zijn. Ik kijk mijn man aan en zeg tegen hem: "Ik zie je niet meer."
Ik dacht op dat moment dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zag en deze woorden ook de laatste ooit tegen hem zijn. Waren het wel de juiste woorden, moet ik niet zeggen, ik hou van je, maar te laat, ik lig al op de operatie tafel. Ik had gelijk, tijdens de spoelingen, 7 in totaal. Krijg ik een hartstilstand op de operatie tafel, en word ik terug gehaald door een reanimatie. Ik noem deze dag ook mijn 2e geboorte dag, tenminste zo voel en zie ik het. Hierdoor word er op deze dag ook nieuw leven ingeblazen in onze slechtlopende relatie. Het brengt je nader tot elkaar en hij moet mij wel verzorgen in het begin kan ik niet veel. Nu moet je dus zien dat mijn vader nog leefde, ik ook voor hem zorg. Maar alles wat er fout kan gaan met die operatie en daarna het herstel is ook echt fout gegaan. Ik had een gat in mijn buik en moet eigenlijk weer het ziekenhuis in. Maar ik kreeg een pomp, omdat ik niet wou vanwege de verzorging voor mijn vader. Ik ben nog 9 keer opengesneden, omdat er ontstekingen zaten. Echt bedenk iets wat fout kan gaan, ging er fout. Maar ik heb nu mijn levenslijn en ik heb mijn vader en daarna mijn moeder nog kunnen verzorgen.
Ja, ik ben veranderd, wie niet, als je zoveel op je boterham krijgt in het leven. Ik ga niet zeggen dat alles scheelt aan de partner in mijn leven. Maar toch, als je je werk boven alles stelt, alleen maar bezig bent om nog meer te gaan verdienen bij een andere baas. Het zover gaat dat hij niet over iets anders kan praten, dan zijn werk! Dat zelfs de gesprekken tussen ons zakelijk klinken. Is er zeker een gedeelte die hij fout deed, maar misschien had ik het moeten zeggen. Ik heb zeker mijn fouten, dat onder ken ik niet. En dan kom je op een moment in je leven dat je dingen veranderd wilt zien. Je ziet dat de relatie niet meer te redden is. De liefde die je hoort te hebben voor je partner is er niet meer, het is een broer zus relatie geworden. Het is een liefde die je voor een gewone vriend hebt en niet meer. Je kan er gewoon niet meer mee verder gaan. Je hebt al meerdere keren in al die jaren met elkaar aangegeven, het loopt niet! Er moet echt wat veranderen om weer verder te gaan! Dan besluit je weer een mooie vakantie te nemen, je gaat samen een weekendje weg. Je geeft diverse dingen aan, swingen, speeltjes erbij, maar nee, het gaat niet meer. De seksuele aantrekkingskracht is weg, je kan geen seks meer met diegene voorstellen. Bij een nieuwe poging gaat het heel even goed, zo 2 maanden, maar dan is het weer allemaal bij het oude. En na de laatste vakantie moest er zeker wat veranderen. We gaan het gesprek aan met elkaar. De tijd met vroeger is veranderd en hierdoor komen we op het idee om een open relatie te nemen. Ik heb meer behoefte aan seks en ik wil niets stiekem doen. Maar waar ik nooit aan heb gedacht, is dat je ook verliefd kan worden op een ander. Daar stond ik niet bij stil en ik heb een paar keer gedatet en mijn man nog niet, hij had die behoefte niet. Liefst werd hij oud met mij en als het op deze manier moet, vond hij dat ook goed.
Maar daar sta je dan, wat moet je nou? Na al die jaren een relatie te hebben, word je verliefd. En dan heb ik het niet een onschuldige verliefdheid, maar eentje die je wereld op zijn kop zet. Met een man die niet de makkelijkste is, er zit een kop op dat wil je niet weten. Hij heeft een sterke persoonlijkheid en mening. En deze zet hij voor niemand opzij. Maar daarnaast is hij lief en teder en heeft hij alles was ik zoek in een man. Beide kanten trekken mij zo aan, alleen kan ik wel zonder die kop die erop zit. Dat maakt het voor ons niet makkelijker, maakt het juist oh zo moeilijk tussen ons. Maar god, wat ben ik verliefd, ik wil hem niet kwijt. Met deze man wil ik oud worden. Hij zorgt er weer voor dat ik mij op en top vrouw voel. Wat ik met hem mee maak, waar we samen in belanden wauw. Maar dat blijft tussen hem en mij. Maar hij heeft het niet makkelijk, is afgekeurd, heeft schulden. Hij heeft door die schulden in armoede geleefd. Maar ook door dit alles en hoe toen zijn huwelijk is afgelopen is hij alcoholist geweest. Ik heb bewondering hoe hij met alles kan omgaan, zelf ziet hij het niet in, hij haalt zich vaak neer en vergelijkt zich met een klootzak. We groeien snel naar elkaar toe en er groeit een ongelooflijke intense diepe liefde tussen ons beide. Maar die kan ook verwoestend zijn zo een liefde. Maar wat ik al zei, daar sta je dan. Ik wil met deze man oud worden, hij geeft mij, wat ik zo heb gemist in mijn leven. Niet dat mijn partner slecht was, integendeel, het is een goeie gouden vent. Maar door de jaren heen, was zijn werk het belangrijkste en niet ik. En nu is dat anders, ik word op handen gedragen, hij is geheel anders deze man. En dan komen de andere, die mij dan veroordelen, waarom? Ja, natuurlijk staat het raar dat ik weinig thuis ben en bij die ander zit. Maar, ik ga niet vreemd, ik ben open en eerlijk naar mijn man. Trouwens ik heb genoeg gedaan in al die jaren, om nog iets van de relatie te maken. Maar de koek is op, waarom snapt niemand dat. Mijn kinderen woest, vrienden die het weten, kiezen een kant. En ik, sta dan even alleen met mijn verdriet. De gedachte als wij beter ons best hadden gedaan, was ik nog bij je. Maar, we hebben dat ook geprobeerd en wees dan eerlijk, ook naar jezelf toe, dit werkt niet meer. En ik hoop dat hij eerlijk word naar zichzelf toe. Dan hebben we een kans om nog iets van ons leven te maken. Niet meer samen met elkaar, maar met een ander in onze leven. Want ik gun het mooiste, liefste en gelukkigste toe.
Ik word veroordeeld, maar niemand weet wat er achter de deuren allemaal is gebeurd. Niemand weet ons verhaal. Niemand weet, hoe wij uit elkaar groeide, dat de liefde weg is, nou veranderd is, in goeie vrienden, broer en zus. En mijn partner is er dan soms ook niet eerlijk in. De ene moment verteld hij mij dat hij van mij houdt, een ander moment dat hij anderhalf jaar geleden gestopt is met van mij te houden. Niemand die weet dat ik niet meer kon, dat ik meer dan 5 jaar lang, op mijn tandvlees heb gelopen Dat toen mijn moeder overleed, ik langzaam veranderde in een alcoholist. En nu kies ik voor het eerst echt voor mijzelf. Ik heb genoeg gezorgd in mijn leven voor iedereen. Mag ik nu eindelijk ook, ik ben mijn ouders kwijt, ik ben terug gehaald van de dood. Mijn gezondheid is ook niet de beste van iedereen. Mijn kinderen zijn oud genoeg en kunnen voor zichzelf zorgen. En hoeveel jaar heb ik nog te gaan en in deze jaren wil ik gelukkig zijn.
Verliefd worden dat hou je niet tegen, dat kun je ook niet tegen houden. Als je zo geleefd hebt als ik en op mijn leeftijd, dan pak je deze met 2 handen. Ik ben niet vreemd gegaan, ik ben overal eerlijk over geweest. En geloof mij, ik heb jullie nog lang niet alles verteld wat mij is overkomen in mijn leven. Sommige dingen deel je niet met andere, tenminste ik niet. Ik vind het niet eerlijk dat ik zo veroordeeld word. Ik heb voor iedereen gezorgd in al die jaren. Ik heb al mijn liefde in mijn gezin gestopt, maar als je echt niet meer van elkaar houdt. Dan moet je toch de stekker eruit trekken. Anders ga je elkaar echt kapot maken en dat verdienen wij allebei niet. Ja, ik heb nu alles wat mijn hartje begeert, maar dat is alleen materialistisch. Het zijn maar een stel stenen en spullen, maar mijn hart ligt bij die ene liefde. Ben ik dan echt zo fout? Handel ik nu zo fout? Mag ik niet voor mijzelf kiezen? Ben ik dan echt zo een slecht mens, snappen ze niet wat de laatste jaren, met mij heeft gedaan. Want dat waren de laatste druppels. Ja, ik heb ook verdriet, echt wel, ook al geloofd niemand mij daarin. Het is niet dat ik een hekel aan hem heb. Maar ik kan zo niet meer verder, ik wil ook zo niet meer verder. Maar al die mensen die mij nu veroordelen, mijn kinderen die mij veroordelen, maar jullie weten het verhaal niet. Ja, nu lezen jullie een stukje ervan en zeg dan eerlijk, is het zo fout?
Relaties komen en gaan in onze leven. Liefdes … er bestaan zoveel verschillende liefdes. Een liefde voor even, een liefde voor heel het leven. Ik heb ook verschillende liefdes gehad in mijn leven. De 3 lange relaties, 2 huwelijken en de relatie met de moeder van mijn kind heeft mij alles gekost. Elke keer kon ik weer opnieuw opbouwen, is dat eerlijk? Ik heb altijd gezegd dit is mijn huisje hier ga ik nooit meer weg, ik ga niet meer samenwonen of trouwen. Maar de wereld loopt raar, wat ik 8 jaar lang heb geroepen is veranderd, behalve dat dit mijn huisje is Door de jaren heen veranderen ook de tijden om ons heen. Vroeger, als je zei: ik swing, zo wat was je fout, nu is het een opkomende trend. En als je dan heel lang bij elkaar bent, zoals de mensen bijvoorbeeld in dit verhaal. Dan kan het nog alle kanten opgaan. Maar dan moet je er beiden ook achter staan. Sommige gaan swingen, sommige nemen een open relatie en sommige weten op tijd te stoppen met de relatie. Vaak is degene die verliefd op een ander word, de foute persoon in het verhaal. Maar is dat ook echt? Is het eerlijk, om zo iemand te veroordelen? Ja, als je vreemd gaat, dan kan ik uit ervaring vertellen dat het niet fijn voelt. Is het eerlijk dat zo iemand bij een scheiding dan alles gaat verliezen, wat vaak het geval is. De vrouw die ervoor zorgde dat de man alles kon bereiken. Zover in het leven kon komen! Zoals ze zeggen, achter een succesvolle man staat een sterke vrouw. Ik, ja … ik, kan er niet echt over mee praten. Ik spreek met vrouwen en hoor dan vaak dezelfde soort verhalen. Maar ik ben nooit goed in relaties geweest, dus ik had ook geen sterke vrouw achter mij staan. En ik succesvol en ver gekomen in het leven, helaas niet. Maar wat niet is kan komen. Ik vind wel dat de dames, die dit soort dingen mee maken en na lange jaren huwelijk. Niet alles kwijt horen te raken, oké ik ken natuurlijk ook heren die alles kwijt raakte, ik heb dat 3 keer meegemaakt. Ook voor hun vind ik vaak de verdeling, na zoveel jaren oneerlijk. Maar ook de veroordelingen, je weet niet alles wat er is gebeurd, zelfs je kinderen weten dat niet. Liefde is gewoon niet te bedwingen en is veroordelen dan eerlijk?
~A.M.Wulff
Comments