Herinner je het nog, neem school. Je loopt daar onzeker rond. De stoere jongens en meisjes plagen de in hun ogen de zwakkere. En daar was je ook eentje van. Je kon je dan zo klein voelen,
het liefst verstopte je jezelf. Je onzekere en verlegen kant nam het over. En hoe ouder je werd, het verdween niet. Ik werd dan niet geplaagd, maar kon ook zeer zeker verlegen en onzeker zijn. Aan de buitenkant een stoere gozer maar binnenin dat kleine onzekere en verlegen jochie. En door mijn gedrag stond ik er alleen voor, mocht ik mijzelf niet. Dus mijn eigen beste vriend, nee!
Hiermee kwamen ze iets meer als 8 jaar geleden bij mij aan. Nou, niet in die bewoordingen, zij kwamen toen met, "hou van jezelf." Ik en houden van mijzelf, zo ... dat heb ik eigenlijk mijn hele leven niet gedaan, in al die levensjaren niet. Die woorden en dat gevoel wat het mij gaf vergeet ik nooit meer, ik mijn beste vriend, nee! Ik kon mijzelf niet vergeven voor wat ik allemaal had gedaan met mijn dronken kop, in mijn hele leven. Hoe ik mensen dan psychisch kapot kon maken en zoals je dan in de films ziet, of leest in verhalen, de verontschuldigingen daarna. Ik doe het nooit meer, ik drink nooit meer, ik zal je nooit meer zo behandelen, ik hou van je. Maar dan paar dagen later, ben je weer straalbezopen en begint het hele riedeltje weer van voor af aan. Dus ik haatte mijzelf en kon mij daarom niet vergeven. Dus even leren je eigen beste vriend te worden en van jezelf te houden, zo dat word nog wat!
Je eigen beste vriend, hoe word je dat dan? Ik heb eigenlijk de antwoorden niet, maar kan wel mijn ervaring met jullie delen. Ik kwam thuis na 9 maanden kliniek als een gebroken man. Ik was van de drank af, dat zeker, maar van mijzelf houden, was een stadium verder. Ik stond er alleen voor, de enige contact die ik nog had was mijn ex-vrouw. Zij was toen beter voor mij, dan al die jaren dat we samen waren. Er werd mij verteld dat ik een gouden gozer was, ik iedereen zou helpen, niemand neerhaalde en mijn laatste centen weg zou geven. En zelf dacht ik; dat maakt niet goed wat ik heb gedaan. Dus mijzelf niet kunnen vergeven en haat naar mijzelf, zat diep, heel diep.
Je eigen beste vriend worden, is niet alleen van jezelf houden. Het is ook met jezelf kunnen omgaan, zodat je je niet eenzaam voelt, als je alleen bent. En ik voelde mij eenzaam, dat kon je bij mij niet wegnemen. Ik ging dan ook in de slachtofferrol zitten en deed zielig om aandacht te trekken. Negatieve aandacht, is namelijk ook een vorm van aandacht vragen en ik was er een meester in. Ik weet nog mijn eerste tekening met cognitieve gedragstherapie. Ik tekenende een diepe put waarin met kettingen een engel aan de bodem vast zat. Maar niet alleen vast, maar ook een blinddoek om en ook zijn mond gekneveld. Ze vroegen wie is dat en ik antwoorde; dat ben ik, van al mijn vrijheden beroofd. Nou, ik heb dat eigenlijk mijzelf opgelegd. Ik heb mensenvrees opgebouwd, vertrouwde niemand, zelfs mijzelf niet. Liefst zat ik thuis met de gordijnen dicht en wou ik niemand horen of zien. Ze schrokken ervan en niet zo een beetje ook.
Therapie kon mij niet helpen, of misschien liet ik mijzelf niet helpen. Ik ben zo een eigengereid en eigenwijs stuk vreten, ik denk soms dat ik alles beter weet. Wat een zelf kennis he, hahaha. Maar thuis was ik alleen, maar ook echt alleen. Ik hoorde bijna niemand, alleen dan mijn 2 maatjes uit de kliniek en natuurlijk mijn ex. Maar die laatste had het altijd te druk met haar eigen leven, dus 10 minuten op de koffie en zoef weg was ze. Ik ging mij eenzaam voelen, en dat voelde klote. Het is niet erg om alleen te zijn, maar eenzaam, zo ... pff nee, een van de meest rottige gevoel die er is. Ik ging internet op, met mensen chatten via facebook, dating - sites en ook seks - sites. Voor mij ging toen mijn wereld open - de virtuele wereld - die was veilig, niemand kon mij raken. En dat voelde goed! Ik hielp mensen met problemen, met hun verslaving. Ik ging schrijven, veel over verslaving en mijn leven met en ook zonder verslaving. Maar ik sloot mij op in mijn huis, wou niemand geen mens zien.
Maar daar zat ik dan thuis. Eenzaam en een haat naar mijzelf toe. Hoe veranderde ik dat dan? Zoals ik al zei, ik chatte veel en hielp mensen. Daarmee begon ik eindelijk te geloven dat ik wel een goed mens was. En langzaam begon ik mij te zien als een aardige gozer. Dus die verandering van de klootzak die ik vroeger was in een goedaardige zak. Dat liet mij eindelijk een beetje van mijzelf te houden. Maar ik was zeker al 2,5 jaar verder en nog eenzaam. Maar daar koos ik zelf voor, tenminste daarmee probeer ik mij te overtuigen. Ik gaf iedereen de schuld, behalve de schuldige, ik! En daarmee verstreek dus ook anderhalf jaar, voordat ik mensen in mijn leven toeliet. Nou mensen, dames! Ik brak na 4 jaar vriendschap met mijn ex, bizar hoe die veranderd was. Ik kreeg korte relaties, nou relaties(1) Friends With Benefits, 3 stuks. Maar in die tussen periodes voelde ik mij niet meer alleen en eenzaam, en hield ik van mijzelf. Dat ik mij niet alleen meer voelde, kwam doordat ik dingen ging ondernemen. Ik wandelingen ging maken, soms een reisje maakte en dat ik echt ging genieten van die kleine dingen in de wereld, in mijn leven. Dat ik wat ging doen. kwam door de zelf liefde die ik leerde van de andere mensen. Door hun ging ik in zien, het is niet de drank die mij de man maakte die ik ben, het is mijn karakter zonder die drank. Mijn karakter zorgde dat mensen mij als een mooi mens gingen zien en ik begon erin te geloven. En als laatste leerde ik dat het niet erg is om mijn huis open te stellen voor de mensen om mij heen, maar soms ook nieuwe vrienden, kennisen. Dat was moeilijk, heel moeilijk dat heeft echt alles in mij gekost. Ik moest dus leren omgaan met het vertrouwen in mensen, het vertrouwen die ik niet meer had.
Maar de eerste 4 jaar als kluizenaar leven, deed mij beseffen dat ik niet op die manier door wou gaan. De stap internet op te gaan en dat nog eens voor 2 jaar je eigen wereld te beschouwen. Ja, dat was ook een hele grote stap vooruit, ik werd daardoor weer sociaal, al was het alleen door die virtuele wereld. Toen de Friends With Benefits, maar ook de echte relaties in mijn leven kwamen, leerde ik ook in het echte leven sociaal te zijn. En toen op de momenten alleen, was ik niet meer eenzaam. Ik werd mijn eigen beste vriend. Ik ging van mijzelf houden en ik vermaakte mij goed alleen. Ik voel mij daardoor niet meer eenzaam. En ik werd voor anderen, die gouden vriend, die altijd voor je klaarstaat. Ik verlaagde mij niet naar het niveau van de mensen die rot dingen zeiden. Ik ging erboven staan en liet ze. Ik had alle draadjes met mijn oude leven doorgeknipt en kon verder met mijn leven.
Je eigen beste vriend te worden is heel belangrijk voor ex - verslaafden en ook mensen met persoonlijkheid stoornissen. Je leert met jezelf om te gaan, je leert van jezelf te houden. Je gaat inzien dat andere je geen kwaad willen doen, maar goed voor je zijn. En het is niet alleen voor deze mensen belangrijk, maar voor alle mensen die echt eenzaam zijn. Dus ken je of zie je zo iemand, een klein gebaar van vriendschap, barmhartigheid en aandacht. Dat … echt geloof mij, betekend heel veel voor deze mensen. En het kost je niets, het geeft je zelfs een goed en warm gevoel. Ik ben al die mensen dankbaar, die mij dat aanboden en gaven en niet zo beetje ook. Door hun, maar bovenal mijn kinderen, mijn grote liefde en mijn beste vrienden, waar ik zielsveel van hou. Ben ik de man geworden die ik nu ben en voor het eerst van mijn leven echt trots op mijzelf en trots op mijn beste vriend, IK !
~A.M.Wulff
Kanjer.