Levenslang veroordeeld.
Rouw we kennen het allemaal, iedereen heeft daar mee te maken gehad. Een familielid, een vriend, vriendin of een geliefde. Nu heb je te maken met diverse vormen van het verliezen van iemand. Het overlijden is de meest definitieve vorm van verliezen. De rouw daarvan kan diep zitten, ik heb dat bijvoorbeeld bij mijn moeder, na 32 jaar mis ik haar elke dag nog en niet zo beetje ook. De tranen zijn wel minder geworden, maar toch, regelmatig komen ze uit mijn ogen. Want, wat mis ik haar en dat zullen veel van jullie ook hebben. De gespreken, het lachen en huilen samen. De verhalen van vroeger, eigenlijk alles mis je. Maar dat heb je met iedereen die overlijdt, met de jaren leer je ermee omgaan. Maar de pijn blijft op sommige dagen nog steeds zo intens.
Dan heb je je verlies van je geliefde, degene waar jij je hart aan hebt gegeven. De keuze die een partner maakt, om alleen of met een ander door te gaan. Bezorgt je een verdriet, die heel intens is. Liefdesverdriet is een van de zwaarste van zijn soort. Het begrip waarom, kan je op dat moment niet zien. Je voelt je in de steek gelaten en bent op zoek naar redenen. Het is de ergste soort van rouw, want degene overlijdt niet en vaak word je nog geconfronteerd met hem of haar. Bij sommige slaat de liefde om in haat en bij andere slaat het zo een diep gat, dat ze er niet overheen kunnen komen.
Het verlies van iemand bezorgt je een tijd van rouw en verwerking. En het is dan een wild en ongetemd dier. Als die slaapt kunnen we ermee omgaan. Maar ineens slaat hij toe en gaat tekeer. Dan worden we overspoeld met emoties van, pijn, verdriet, maar ook haat. Als een wild ongetemd dier gaat het door je lichaam. Ieder verwerkt het op zijn manier, de ene met tranen en gigantische huilbuien. Bij de ander slaat de liefde om in haat en heeft woedeaanvallen. Dan heb je de mensen die het verwerken met veel sex met andere, of eetbuien. Je hebt ook mensen die het kunnen wegstoppen achter een deur en gaan door met leven. En dan heb je mensen zoals ik, waarvan emoties al in een achtbaan zitten. Daarna zo op en neer gaan dat ze er niet meer mee kunnen omgaan. En zich dan toegeven aan de drank of drugs, om zich af te stompen. Ze willen al die gevoelens en gedachtes niet meer.
Rouw, iets waar niemand in zijn leven mee te maken wilt hebben. Maar helaas bestaat het en geeft het ons veel pijn en verdriet. Tijd heelt alle wonden zeggen de mensen. Maar doet tijd dat? Leert tijd ons niet ermee omgaan? De pijn zit er altijd nog en we laten soms nog een traan. Is het niet zo dat we met de jaren geleerd hebben, dat de pijn oke is, dat we nog mogen missen. Maar dat we er op een andere manier mee kunnen omgaan en op een andere manier naar kijken.
En heel af en toe zit er dan iemand bij die voor levenslang veroordeeld is. Die niet met het verlies en rouw kan omgaan. Die het wilde en ongetemd dier niet kunnen temmen in zich.
~ A.M.Wulff
😘