Dit is mijn alleerste gedicht dat ik schreef nadat ik afgekickt was. Ik schrijf over de valkuilen en het gevecht tegen verslaving. De sluipmoordenaar, zoals ik het hierin benoem, staat om elke hoek. Verslaving sluipt in je leven, je kiest er niet voor. Het sluipt zo diep in je leven dat je het niet eens door hebt dat je verslaafd bent. En ja, dan is het te laat.
Maar het is daarnaast ook een echte ziekte. Zeg maar, de sensoren in je hersenen, zijn kapot. Neem chocolade dat heeft een geluks stofje. De sensoren vangen dat op en laat je voor even gelukkig voelen. Maar bij een verslaafde zijn deze kapot en blijven ze maar schreeuwen om meer. Na het afkicken blijft het een gevecht. Een gevecht waar de meeste helaas, toch weer sneuvelen. Omdat die sluipmoordenaar nog te sterk is en jou velt.
Na een afkick periode van 3 maanden blijft zo 3 procent van een groep nuchter. En dat pas bij een 3e of 4e opname. De cijfers zijn helaas te laag, want die sluipmoordenaar blijft het winnen. Dus denk niet te licht hierover. Wij hebben er ook niet voor gekozen, maar worden vaak er wel voor aangekeken. Het gevecht blijft zwaar met die sluipmoordenaar om de hoek. En helemaal met de mensen die ons veroordelen.
~ A.M.Wulff
Comentarios