Ik ben een beetje stil op twitter, nou een beetje, ik heb al een paar weken niets meer geplaatst. Spoken vliegen door mijn hoofd, de demonen die zich vast klauwen aan mijn ziel. En daartussen vliegen allemaal letters. Letters die woorden maken of delen van woorden maken. Ik kan er dan niets zinnigs van maken. Toch moet ik, 28 november was zo een dag. Na 7,5 jaar gaan ze een diagnose stellen.
Daar zat ik dan achter mijn masker en praat dan in de 3e persoon. Dus alsof ik niet degene ben waar het over gaat. Dat kan ik heel goed, eigenlijk te goed. De woorden vormen zinnen, zinnen die ik dan kan uitspreken, zonder enige vorm van gevoel erbij. Ik ben het toch niet waar het over gaat, zo voelt het. Alleen de dingen waarover het gaat, grijpt mij aan. De klootzak die ik vroeger was, de herinneringen heb ik niet, maar wel de verhalen ... en ik was echt niet aardig. De zelf verminking die ik als tiener had. En tegenwoordig nog heb, in de vorm van tegen de muur slaan. Dit om de zelfmoordneigingen eruit te slaan, tot mijn positieve te komen zeg maar. 2 x in mijn leven vind ik meer dan genoeg. Over mijn scheiding, waar iedereen een jaar lang tegen mij loog, familie, vrienden, noem maar op. Ik stond opeens alleen. Een liefde die zich in mijn hart heeft genesteld en er nog steeds niet uit wilt. En nu eind december weer verder met de diagnose. En dan is dit maar een klein stukje van de chaos, in mijn hoofd.
Dan kom ik thuis, een vriendin vangt mij op, want nu is het masker weg. Nu mag ik instorten, nu kan ik mij laten gaan. De tranen komen, de verhalen vloeien uit mijn mond. Toch met praten, hou ik ook genoeg achter. Het achterste van mijn tong laat ik niemand zien.
Er is een feest in mijn hoofd, een feest die steeds drukker word. Er is een rivier van drank die via een waterval, de glazen vol laat stromen. De demonen vieren dat feest, ze schreeuwen mijn naam in het rond. Steeds luider klinkt deze, ik sta nog achter het gordijn bij het podium. Ik hoor ze al mijn verhalen vertellen, ze lachen erom. Bij mij komen de tranen omhoog, dit ben ik niet, schreeuw ik in mijzelf. Gevoelens die ik niet wil voelen, komen erbij. Nog steeds sta ik rechtop, nog steeds doe ik niet mee aan het feest. Maar oh mijn God, wat wil ik mij onttrekken van deze wereld en werkelijkheid. Ik wil niets meer voelen, ik wil niets meer in mij horen schreeuwen. Ik wil rust en stilte ... En daar sta ik dan in het middelpunt van het feest, ik heb het lang volgehouden. Maar ik brak, ik gaf mij over aan de trek, aan de honger van drank.
2 dagen lang lag ik op de bank, steeds een glas vol met drank. Wat ik wou bereiken lukte niet, uiteindelijk komt alles 100 x harder aan en eruit. Je weet dat in je achterhoofd en toch doe je die poging om te verdoven. Dan zaterdagochtend komt het besef weer, dat dit niet de oplossing is. De fles giet ik leeg, ik zet koffie en probeer tot rust te komen. De zoveelste terugval weer van dit jaar. Bijna meer dan in al die nuchtere jaren bij elkaar.
Nu zit ik dan met die chaos in mijn hoofd, de demonen die feesten. En gedachtes die niet stil blijven. Een schuldgevoel? Nee, ik weet dat een terugval erbij hoort. Alleen ervan herstellen duurt langer, het blijft hangen. Niet de trek, maar het tot rust komen. Ik heb nu meer tijd nodig om weer Marsie te worden. Daarom dus mijn stilte. Het is al een wonder dat ik dit op papier kreeg.
Alleen voor vandaag, vandaag drink ik niet, vandaag sta ik rechtop. En morgen is een nieuwe dag, maar alleen vandaag, telt nu voor mij.
Marcel Wulff
😘