Vertrouwen is iets belangrijks in ons leven. Zonder vertrouwen in iemand te hebben, gaan we wantrouwend door het leven. Deze wantrouwen voedt ons, gaat je leven beheersen. Je let op wat iemand zegt, hoe diegene het zegt, en welke lichaamstaal erbij. Je bent er zo mee bezig dat je vantevoren al hebt, ik vertrouw je niet. In een relatie is dat al helemaal niet gezond. Je gaat zoeken, uitzoeken waar je partner is. Wat diegene zegt en doet op sociale media. Zelfs zover, dat je de telefoon gaat controleren, mailtjes gaat lezen. Je bent met niets anders meer mee bezig. Het gaat tever, bezorgt je angstaanvallen en je ligt nachten wakker in bed.
Nu vraag je je af, Marcel ben jij zo? Ik (!) ja ... ik was zo erg, het beheerste mijn hele leven. Ik zat in een hele zware relatie en nu zullen de mensen van vroeger opkijken van wat ik nu zeg. Ik liet over mij heen lopen, deed alles om haar maar tevreden te houden. Stak mij in de schulden en ondanks mijn grote bek, hield ze mij onder de duim. Die ooit zo vrolijke en sociale snuiter, werd een grijs muisje. Ik dwaal af, we gingen trouwen en een jaar later voelde het niet meer goed. Ik ging opletten en dat werd steeds erger, het voelde niet goed, totaal niet. Ik ging op mijn gevoel af. En na een half jaar had ik er. Daar zag ik in de spiegel van mijn auto haar staan, met een goeie vriend in zijn huis. Ik wou dat ze het mij zelf vertelde, dus gaf steken onder water. Maar het zorgde ervoor dat ik zoop en heel veel. Een grote fout, maar wilde niets meer voelen en werd zwaar alcoholist.
Dus een scheiding kwam eraan en wie kreeg de schuld? Ik ...! Ik was de alcoholist en de duivel man als ik dronken was. En nog... hoorde ik het niet vanuit haar mond. En alle vrienden en familie stonden achter haar. In mijn nieuwe huis ging het helemaal slecht, ik hield haar whattsap in de gaten en die van hem. Keek op de Facebook, alles wat ik kon volgen, controleerde ik. Het beheerste mijn leven zo erg dat ik geen dag meer nuchter was. Toen zo 4 maanden na de scheiding vertelde ze het mij. Alles viel op zijn plaats. Dat ik alleen weg mocht naar Amsterdam, waarom ze vaak van huis was. Maar ook de leugens van de familie en vrienden. En daar stond ik alleen, niemand meer over. En wat ik al zei, wantrouwen had mij gek gemaakt en toen het waarheid werd, helemaal! Ik pakte al mijn medicijnen, nam van de mensen via een bericht afscheid. Ik nam al mijn pillen in, met nog de nodige drank. Maar de zelfmoordpoging mislukte gelukkig, ik heb ook nog een zoon om aan te denken.
Dus dat kan wantrouwen met een mens doen, als die te ver gaat. Het slokte mijn leven op. En nu, ik vertrouw geen mens meer. Beheerst het mijn leven? Ja nog steeds, alleen niet zo erg meer. Maar ik let nog steeds op, wat iemand zegt, hoe die het zegt, de lichaamstaal op alles dus. En het belangrijkste, mijn voorgevoel, mijn intuïtie die er dan nooit naast zit.
Vertrouwen is iets wat je in iemand hebt en geeft. Maar hoe krijgt diegene het vertrouwen dan in een ander. Bij mij is het dat die andere het geeft. Ja geeft, dat lees je goed. Een ander moet dan net zo open zijn als ik ben.
Ik vroeg toen aan mijn partner nu ex natuurlijk, want dat is vaak degene die je juist wilt vertrouwen op messenger:
"He ben je druk?"
En dan echt lang moet wachten op een antwoord, terwijl je eigenlijk altijd gelijk een bericht terug krijgt. En dan uit het niets, "Ik ben een artikel aan het lezen op internet."
Je denkt, raar, ze staat de hele tijd online op WhatsApp, en zegt dit ook. Dan antwoord krijgt, "nee ... hoor"
Na een week vraag ik, "wie is er zo belangrijk naast mij, om goedemorgen en welterusten te wensen elke keer?"
Haar tijdslijn verbergt als antwoord. Daaarmee geef je een partner geen vertrouwen en gaat de ander je wantrouwen. Je gaat meer op letten en meer dingen zien, die niet kloppen. En ook al krijg je alle excuses, het vertrouwen is weg.
Dus vertrouwen geef je aan een ander, die daardoor vertrouwen in jou krijgt. Het is een wisselwerking en een samenwerkingen tussen vrienden, familie en partners. Vertrouwen is niet vanzelfsprekend dat verdien je in de loop van tijd, door het ook te geven. Door open en eerlijk te zijn naar een ander toe.
Ik schrijf dit, omdat het mij al jaren bezig houdt. Ik nooit die klap heb kunnen verwerken dat ik opeens alleen stond en later hoorde dat iedereen het wist. Het wist dat mijn vrouw een relatie van een jaar had met een goeie vriend van ons. De vinger naar mij werd gewezen, terwijl zij fout zat. Ik nu dus gewoonweg wantrouwend leef en je vertrouwen echt moet verdienen bij mij. En lieg je 1 keer tegen mij, dan word het nog moeilijker om je ooit te vertrouwen. Gelukkig krijg ik straks mijn intake en word dit probleem behandeld.
Heb jij een verhaal, een opmerking of mening geef die gewoon. Dit is mijn gedachte, mijn gevoel erover. Niet de waarheid, maar hoe ik het zie.
Marcel Wulff
Comments