Ik schreef dit gedicht vanmiddag, tijdens Nederlands leren, ja ik leer. In een hoofdstuk literatuur, las ik een samenvatting van het boek hersenschimmen. Waar het gaat over dementie. Iets waar ik zelf heel bang voor ben. Want herinneringen maken ons wie we nu zijn. Helpen ons onthouden wat we leuk vinden en niet leuk vinden.
Een nummer die je hoort waar je vrolijk van wordt. Een nummer waar je zo bij huilt dat je die pijn van toen voelt. Schaterlachen, vrolijk, verdriet en pijn alles zit er in onze herinneringen. Ze zijn de essentie van ons bestaan. Dus het langzaam kwijtraken tot je je afvraagt is het verbeelding of is mijn leven terug. Is iets waar je eigenijk niet bij stil staat.
Wat ik al zei, iets waar ik bang voor ben. Mijn herinneringen gaan tot zo 7 - 8 jaar terug. Elk jaar verdwijnt er weer een stukje en komt er ook een stukje bij. Voor andere zijn herinneringen, films en beelden. Voor mij zijn het fladderen en verhalen die mij zijn verteld. Dit komt door een auto - ongeluk 14 jaar terug. En daarna de alcohol die mijn leven ging beheersen. Dus de angst dat als ik ouder word, mijn hele geheugen kwijt raak zit diep in mij.
Dus wees zuinig op je herinneringen hoe moeilijk ze ook zijn, je hebt ook de fijne. Geniet van de nummers die je terug brengen in de tijd. Wees zuinig op je herinneringen, ze hebben je tot een uniek mens gemaakt die je nu bent.
En toevallig eind van de middag vraagt iemand mij te helpen bij het schrijven van een boek. Herinneringen in iets moois en inspirerend te gieten. Trots ben ik erop dat ik hiermee mag helpen. En toeval, weet niet of het bestaat, maar het viel wel samen. Maar wel iets moois om eraan mee te werken.
~ A.M.Wulff
Comments